W-ciele-nie
Od kiedy pamiętam analizuję obsesje obecne w moim życiu. Zawsze zastanawiało mnie dlaczego pewne tematy interesują mnie bardziej niż inne i od dziecka podejrzewałam, że intensywne zainteresowanie czymś jest związane z ... poprzednimi wcieleniami. Zawsze czułam, że w poprzednim wcieleniu byłam facetem (co podobno tak się właśnie odbywa - raz jesteśmy kobietą, raz mężczyzną) ale jak dojść do konkretów... Regresji w hipnozie się nie poddam (nie ufam hipnotyzerom od kiedy jeden mnie zmacał wprowadziwszy wcześniej w stan "alfa"), no to kombinuję po swojemu. Z wnikliwych analiz wychodzi mi, że w poprzednim wcieleniu byłam... Stanisławem Grzesiukiem... :-) Uwielbiam klimaty warszawsko-proletariackie (o czym dużo mówi moja kuchnia ;-), kocham klimaty podwórkowe ("Podwórko żyje" - mój tekst opublikował swego czasu "Newsweek Kobieta"), a gdy miasto wymiera weekendowo ja nie tęsknię za wypadami na łono natury. Jestem też antyklerykałką o ciągotach społeczno-lewicowych. Uważam, że jednostki lepiej przystosowane powinny pomagać tym przystosowanym gorzej. I kiedy mogę wcielam to w czyn.
Ratując ostatnimi dniami sąsiada będącego kolejny miesiąc w ciągu alkoholowym brałam przyspieszony kurs abstynencyjnego ratownictwa u bardzo malowniczej postaci o przekrzywionym nosie i z dużym więziennym tatuażem. Nigdy nie bałam się takich osobników, wręcz przeciwnie. Wolę ich towarzystwo i barwny, dosadny język opowiadający o cieniach i trudach życia bardziej niż towarzystwo nadętych pozorantów i towarzyszących im kasiastych lal blablających o new-age. Wolę spędzić pół nocy przy człowieku, który trzeźwiejąc zmaga się ze swoją samotnością, lękami i odstawieniową padaczką ("na bok go wtedy, żeby się nie zadławił") niż spędzić ten czas na korporacyjnej imprezce. Coś w środku nie pozwala mi spokojnie patrzeć jak się dobrzy, wrażliwi ludzie męczą. Alkoholowe ratownictwo idzie mi dość dobrze (sąsiad wytrzeźwiał, warto było z nim posiedzieć) chyba głównie dlatego, że człowiek w upojeniu nie kojarzy mi się z własnym zmarnowanym dzieciństwem... Nie mam osobistych złych skojarzeń z alkoholikami. Widzę w nich tylko ich ból, nie własny... Ale temat podejrzanie głęboko mnie rusza... Tak jak od dziecka ruszała mnie tematyka obozowa. Na poziomie podstawówki i liceum to było wręcz obsesyjne...
Po głowie telepie mi się "Pięć lat kacetu" i "Boso, ale w ostrogach" czytane w dzieciństwie. Facet miał lekkie pióro... Zmarł 21 stycznia '63 a ja urodziłam się dokładnie 11 lat i 1 dzień później...
Ratując ostatnimi dniami sąsiada będącego kolejny miesiąc w ciągu alkoholowym brałam przyspieszony kurs abstynencyjnego ratownictwa u bardzo malowniczej postaci o przekrzywionym nosie i z dużym więziennym tatuażem. Nigdy nie bałam się takich osobników, wręcz przeciwnie. Wolę ich towarzystwo i barwny, dosadny język opowiadający o cieniach i trudach życia bardziej niż towarzystwo nadętych pozorantów i towarzyszących im kasiastych lal blablających o new-age. Wolę spędzić pół nocy przy człowieku, który trzeźwiejąc zmaga się ze swoją samotnością, lękami i odstawieniową padaczką ("na bok go wtedy, żeby się nie zadławił") niż spędzić ten czas na korporacyjnej imprezce. Coś w środku nie pozwala mi spokojnie patrzeć jak się dobrzy, wrażliwi ludzie męczą. Alkoholowe ratownictwo idzie mi dość dobrze (sąsiad wytrzeźwiał, warto było z nim posiedzieć) chyba głównie dlatego, że człowiek w upojeniu nie kojarzy mi się z własnym zmarnowanym dzieciństwem... Nie mam osobistych złych skojarzeń z alkoholikami. Widzę w nich tylko ich ból, nie własny... Ale temat podejrzanie głęboko mnie rusza... Tak jak od dziecka ruszała mnie tematyka obozowa. Na poziomie podstawówki i liceum to było wręcz obsesyjne...
Po głowie telepie mi się "Pięć lat kacetu" i "Boso, ale w ostrogach" czytane w dzieciństwie. Facet miał lekkie pióro... Zmarł 21 stycznia '63 a ja urodziłam się dokładnie 11 lat i 1 dzień później...
Komentarze
Ja ostatnio chciałam napisać w mailu "chciał mnie zgnoić psychicznie", przeczytałam przed wysłaniem i ze zdziwieniem zobaczyłam, że "napisało mi się": "chciałam mnie zgnoić psychicznie". I wszystko stało się jasne.
Naprawdę potrzebujemy morza miłości i akceptacji od rodziców żeby móc kochać siebie. Niestety w pokoleniu moich rodziców panował patriarchalizm i hasło "dzieci i ryby głosu nie mają"...
Zaakceptowałam też że jestem kimś na kształt Kuby Wojewódzkiego w spódnicy. Nie chcę dorosnąć. O dziwo tę dziecięcość udaje mi się łączyć z odpowiedzialnością za własne dzieci i wywiązywaniem się z innych społecznych "zobowiązań". :-)
Nie mam problemu z zalatwianiem ważnych spraw wiem, ze jesli mi na czyms zalezy potrafie to zrealizowac choc z drugiej strony wlacza mi sie od razu sekuracja w stylu "a czy napewno tego potrzebujesz, czy napewno dasz rade?" Ja to nazywam idealną formą odpowiedzialnosci, ktos inny widzi to jako blokadę spelniania marzeń...
A o drogę na ulicy dalej mam opory pytać.
Anonimowa - co co twojego "a czy na pewno tego potrzebujesz, czy na pewno dasz rade?" to jest to pytanie jak najbardziej na miejscu. Ludzie powinni się najpierw zastanowić czego w życiu chcą, bo jak naprawdę chcą to prędzej czy później dostaną - z tym, że często wtedy okazuje się, że nie tego chcieli.
Zwłaszcza widzę to u kobiet. Na przykładzie żony - spełniają się jej wieloletnie pragnienia (z resztą z niemałym moim poświęceniem) a ona zamiast się tym cieszyć wyszukuje w tym problemy.
Z takim podejściem człowiek nigdy nie będzie szczęśliwy, a chyba o to w życiu chodzi! Tłumaczę jej to, ale dziesiątki lat wychowania robi swoje - nie jest łatwo, tym bardziej, że nie ma woli zmiany (trzeba chcieć i zacząć wymagać od siebie a nie od innych).
Trzeba się najpierw zastanowić co Ci naprawdę da szczęście a potem do tego dążyć - na pewno to dostaniesz.
Marta Wykręt..... ;)
PS. a obozy oraz druga wojna z osobistych przeżyć i uczestnictwa w Warszawie wszystkich moich dziadków
Ja liczę na zmianę z "co będzie jak mi się nie uda" na "jak na razie jest wszystko OK i wszystko wskazuje, że nadal tak będzie, więc nie martwię się na zapas".
Wkurzające jest po raz tysięczny wysłuchiwać czarnego scenariusza przyszłych wydarzeń, mimo, że prawdopodobieństwo jest jak 1 do tysiąca (albo nawet i mniejsze).
Na szczęście żona docenia to co ma, tylko skąd u niej ten pesymizm co do przyszłości? To, moim zdaniem, można zmienić, ale może się mylę? Ty Olu lepiej znasz się na ludziach ode mnie, więc może coś doradzisz?
Generalnie współczuję. Znam z autopsji bóle zycia z osobnikiem martwiącym się o przyszłośc i widzącym wszystko w ciemniejszych niz ja barwach..