Oddam męża w dobre ręce albo: nietypowy rozwód.

Rozwodzimy się. Tym razem decyzja jest ostateczna i nieodwracalna. Próbowaliśmy różnych sposobów: terapii, rozmów, kompromisów, odejścia, ponownego zejścia. I co? I nic. Diagnoza jest pewna: niezgodność charakterów uniemożliwiająca dalsze wspólne życie takiej jakości co by się bez ofiar obyło. O szczęściu osobniczym nie wspomnę. Teraz zostało to tylko przed sądem udowodnić. ;-)

Wszystkich dziwi to, że nie wyglądamy jakbyśmy się rozwodzili. No bo nie wyglądamy :-) Wreszcie pewni tego czego od życia chcemy (zupełnie czegoś innego ;-) nie oczekujemy że to drugie się zmieni i to da. Uff, jaka ulga! Od razu nie ma się o co kłócić. ;-) Nie ma też obaw co do dzieci i firmy. Nadal pozostają tym, co wspólnie bardzo kochamy. I dzieci i firma w rękach rodziców szczęśliwie rozwodzących się - rozkwitają. I rodzice rozkwitają też. Bo rozwód nie musi być tragedią dla nikogo. Więcej - może być cudownym początkiem nowego, lepszego życia. (Oczywiście nie od początku było tak różowo, to był proces. Nie da się przecież spokojnie przerwać tylu wspólnych lat jednym cięciem...)

Sceptyków informuję: można rozwodzić się spokojnie i z klasą, ha! Wystarczy uszanować to co się razem przeżyło, uszanować człowieka w człowieku kiedyś najbliższym i mieć na uwadze dobro dzieci. Bo dobro dzieci to wcale nie trwanie przy sobie na siłę ale właśnie rozejście się w przyjaznej atmosferze, gdy już człowiek wie, że jego szczęście gdzie indziej i z kim innym... Dzieci żyjące w związkach, w których nie tylko miłość i namiętność ale nawet zwykła ludzka sympatia wygasła, niczym najlepsze radary, odczuwają napięcia między rodzicami. Tkwienie w takiej chorej grze pozorów nic nikomu dobrego nie przynosi. No chyba tylko tyle że rodzice mogą sobie do woli narzekać na swoje pieskie życie. Bo dzieci wychodzą z takiego domu kulawe - z wypaczonym pojęciem na temat bliskości i związków.

Parcie w społeczeństwie na utrzymanie związku "dla dobra dzieci" jest niesamowite. Jak się potem wychylą tacy delikwenci jak my, zjawia się cała masa "doradców": "myślcie o dzieciach", "nie da się prowadzić firmy razem po rozwodzie", "ona cię w skarpetkach zostawi" i inne życiowe "mądrości". Cóż... sami tkwią z gównianych związkach i szlag ich trafia, że ktoś ma odwagę zmienić swoje życie. Bo chce być szczęśliwy i nie chce narzekać.
(Notabene: nie zostawi w skarpetkach, więcej: właśnie odmalowała mu mieszkanie i koszule nadal prasuje, bo nie może patrzeć jak do pracy i na randki wymemłany chodzi. :-P W atmosferze szczęścia i radości obfitości wszelakiej starczy dla obojga. Nikt nikogo w skarpetkach zostawiać nie musi.)
Zawsze miałam w głębokim poważaniu tzw. społeczny dowód słuszności. Bo to że coś statystycznie częściej występuje jeszcze nie znaczy, że jest normalne. :-P
Dla dzieci lepiej mieć rodziców "rozdzielnych" ale z osobna szczęśliwych i ze sobą nie walczących niż żyć z mamuśką, która na myśl o seksie z tatuśkiem ma odruch wymiotny i tatuśkiem, który małżeńskie frustracje zalewa przy piwku z kolegami. To co że wspólne wakacje w Egipcie jak atmosfera gęsta, że nożem można kroić. Na nic to nikomu. Dzieci czmychną z lodowatego domu i tak za chwilę. W mieszkaniu zostaje parka z syndromem japońskim czyli dwoje obcych sobie ludzi. Ona stara i zaniedbana, on brzuchaty i śmierdzący. Nie-rozwód po polsku... Cud jak mają jeszcze energię żeby coś fajnego w życiu zrobić...
My nie chcemy ani nie-rozwodu ani rozwodu po polsku. Wprowadzamy własne standardy. Dla dobra dzieci i własnego.