Kobieto, puchu marny...

Po stalkerce Natalii S. odziedziczyłam - obok poczucia niesmaku i pewnego zawodu, że tym razem zbyt późno poznałam się na człowieku - białą, futrzaną czapę. Hit sezonu. Czapa jest wyjątkowo gustowna a rzeczona fejsbukowa terrorystka dostała ją od jakieś cyber-wielbiciela. Jako że mnie było w niej do twarzy a jej nie, czapka została u mnie. I w ostatnie mrozy skwapliwie korzystałam z tego prezentu - nie bacząc na awersję do darczyńczyni. Zdrowie zatok ważniejsze. Czapa okazała się mega hiciorem. Homo sapiens płci męskiej wzroku oderwać ode mnie nie może, co - nie powiem - mile łechce mą babską próżność. Co ciekawe zainteresowanie moją osobą bez czapy kształtuje się na poziomie średniowysokim, w czapie zaś rośnie do wysokiego maksymalnie. Co zatem jest takiego w tej śnieżnobiałej czapie w stylu à la Oleńka z "Potopu" (po tej postaci odziedziczyłam imię notabene), że tak kręci facetów??? Ta biel niewinna czy ten delikatny puch łagodnie otulający twarz?... Czy gdybym zaczęła chodzić w platynowej blond peruce efekt byłby ten sam?... Czy ktoś mi powie o co chodzi z tą czapą??? Help!