Bielańskie klimaty - okiem architekta

Co prawda w Mokotów wsiąkłam bez reszty pokochawszy go miłością bezwarunkową, ale na "rodzinnych" Bielanach bywam dość często. Głównie w sprawach zawodowych. Dzisiaj dokonałam niezwykłego odkrycia. Jest taka uliczka na Starych Bielanach. Inna niż inne uliczki. Chyba najładniejsza uliczka w Warszawie. Nazywa się Płatnicza i ...aż dziw, że wcześniej na nią nie trafiłam...
Czekając na spotkanie postanowiłam się przejść po okolicy. W małej uliczce oświetlanej słabym światłem zabytkowych latarni gazowych (!) zauważyłam mały, biały domek z kolumienkami. Postanowiłam podejść bliżej. Okazało się, że za tym domkiem stoi następny - podobny. A za nim kolejny. Uliczka mnie zaczarowała. Omal nie połamałam obcasów na granitowym bruku ale postanowiłam zwiedzić ją do końca. Generalnie to jestem niereformowalną blokerką ale jak widzę takie klimaty to zaczynam marzyć o domku. O domku w mieście.
Domki na Płatniczej są cudne. Zupełnie bajkowe... I tak sobie szłam rozmarzona aż tu nagle: bach! Dostałam cios między oczy. Na jednej z małych działeczek, wśród domków z początku zeszłego wieku, wyrosła całkiem nowa połowa bliźniaka. Przytulona do nic a nic niepodobnego do siebie brata. Ble! - jak mawia Lenka gdy coś się jej nie podoba. Zgrzyt przeokrutny. Rozmarzenie szlag trafił. Rozbuchane ego kolegi architekta (lub koleżanki...) nie pozwoliło na zaprojektowanie czegoś małego, zgrabnego i nawiązującego do otoczenia. Albo brak asertywności i zawodowej przyzwoitości nie pozwolił mu na przeciwstawienie się ego inwestora. I tak, jak to zwykle w naszym kraju bywa - mamy piękny fragment miasta i ... wielką kupę na środku.